W niezwykle plastycznej relacji z początku XX wieku nieznany z nazwiska podróżnik, podpisujący się jedynie inicjałem „T.”, przemierzał ziemie polskie w poszukiwaniu miejsc zapomnianych, a zarazem pięknych. Trafił do Szydłowa – „zapomnianego, letargicznie śpiącego miasta”, otoczonego murami, których nikt nie rozebrał, bo „nie było komu i dla kogo budować”.
Miasta i miasteczka średniowiecza tworzyły całość ściśle zamkniętą, otoczoną murami, fosą i wałami. Obronność murów, opatrzonych w wewnętrzne ganki, biegnące na wysokości otworów strzelnicowych, umacniał szereg baszt, uwieńczonych hurdycjami i wieżyczkami.
Istniały onegdaj w Szydłowie trzy bramy miejskie strzegące dostępu do grodu: Krakowska, Opatowska i Wodna. Do dziś przetrwała tylko Krakowska, przez którą, jak sama nazwa wskazuje, wiodła droga w stronę ówczesnej stolicy.
Przypomina złotą monetę. Z jednej strony popiersie króla Kazimierza Wielkiego, na rewersie wizerunek Bramy Krakowskiej. Medal pamiątkowy z kolekcji „Złota Polska” to nowość w pamiątkowej ofercie turystycznej Szydłowa.
Szydłów położony jest w województwie świętokrzyskim około 40 km od Kielc. Jakie zabytki wchodzą w skład zespołu staromiejskiego Szydłowa?
Zapraszamy na zimowy spacer po Szydłowie. Koniecznie z włączoną muzyką! Czy pada śnieg, czy świeci słońce, to miasteczko zawsze jest piękne…
Do Szydłowa zawitała złota jesień. Zapraszamy na kilkuminutową wycieczkę po miasteczku w barwach jesieni. Odcinek bez narracji.
W Szydłowie uczytelniono fundamenty Bramy Opatowskiej, drugiej, obok Krakowskiej, głównej bramy wjazdowej do miasta w wiekach średnich. Pozostałości obiektu oznaczono żeliwną tablicą.
Najbardziej charakterystycznym obiektem zabytkowym Szydłowa jest Brama Krakowska. To architektoniczny symbol naszego miasta, będący zarazem jedną z najlepiej zachowanych bram miejskich w granicach dawnego Królestwa Polskiego. Jest przy tym bardzo charakterystyczna, praktycznie nie ma w kraju podobnego do szydłowskiej bramy obiektu.
© 2025 Odkrywaj Szydłów — Obsługiwany przez WordPress.
Szablon stworzony przez Anders Noren — Do góry ↑